Dogenpaleis Venetië: Geschiedenis en architectuur

Ben je geïnteresseerd in de geschiedenis van het Dogenpaleis in Venetië? Wil je meer te weten komen over de gebeurtenissen die gepaard gingen met de evolutie ervan (zoals de talrijke branden en aanverwante reconstructies)?

In dit artikel vind je een beknopte geschiedenis met de belangrijkste gebeurtenissen die het gebouw en de gedetailleerd met historische hints met betrekking tot de architectuur dat de verschillende kamers en de gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden vanaf de tijd van de bouw tot vandaag karakteriseert.

Ben je er klaar voor? Laten we beginnen!

Dogenpaleis Venetië: korte geschiedenis

De Dogenpaleis in Venetiëgelegen in het beroemde San Marcopleinis een symbool van de macht die de Republiek Venetië had over zee en land.

Oude regeringszetel en residentie van de dogeis het gebouw, ondanks de uniforme indruk van de gevels, een samengestelde constructie, die voortdurend transformaties onderging die zich uitstrekten van de 9e tot de 18e eeuw.

Ontstaan als Byzantijns fortwerd het gerestaureerd en uitgebreid door Doge Sebastiano Ziani beginnend in 1173.

Vanaf het begin van de bouw was het meerdere keren beschadigd door branden er waren talrijke reconstructies vanaf 1340als eerste in Gotisch stijl en later volgens de canons van de Renaissance.

In de 18e eeuw, na politieke omwentelingen als gevolg van de val van de Venetiaanse Republiek, bezet door de Fransen, en vervolgens de Oostenrijkse invasie, werd het paleis de zetel van administratieve kantoren en de nieuwe residentie van de Nationale Bibliotheek van Marciana.

Na de annexatie van Venetië aan het Koninkrijk Italië in 1866 werd het gebouw grondig gerestaureerd en kreeg het een nieuwe bestemming. werd staatseigendom in 1923.

Sinds 1996 maakt het deel uit van de museumnetwerk van de Musei Civici van Venetië.

De structuur

Het paleis staat bekend als een meesterwerk van Venetiaanse gotiek - maar er is geen tekort aan renaissance, maniëristische en barokke toevoegingen. Op het eerste gezicht valt het gebouw op door zijn architecturale relaties, die omgekeerd lijken: de portiek en loggia's met hun doorboorde bogen-Licht en luchtig ondersteunen de massieve muurmassa van de bovenverdieping.

Voordat ik je vertel over de gebeurtenissen met betrekking tot het hertogelijk paleis, moet je het gebouw eens goed bekijken; je zult zien dat het bestaat uit drie gebouwen die zijn gegroepeerd rond een grote binnenplaats:

• de vleugel richting het bekken van San Marco is de oudste, herbouwd vanaf 1340;
• de vleugel richting het San Marcoplein (voorheen het Paleis van Justitie), gebouwd vanaf 1424;
• de Renaissance vleugel aan de overkant, herbouwd tussen 1483 en 1565, huisvest de residentie van de doge en de regeringskantoren.

Dogenpaleis Venetië: gedetailleerde geschiedenis

 "Soms, als ik 's avonds op het Lido liep, vanwaar je de grote keten van de Alpen met hun zilveren wolken boven de voorkant van het Dogenpaleis ziet uitsteken, voelde ik me vervuld van hetzelfde respect voor de bergen en voor het paleis en dacht ik dat God groots werk had verricht door die machtige geesten te scheppen die die machtige muren hadden opgetrokken en daar hun brandende legendes hadden geschreven [...]".

Dit waren de woorden van John Ruskin verwijzend naar wat hij noemde "het Parthenon van Venetië," zijn Dogenpaleiswiens verhaal begon met de geboorte van de stad en is vandaag de dag nog steeds de ultieme vertegenwoordiging van haar macht.

Oorsprong

Zoals ik al zei, de geboorte van het paleis is verweven met die van de stad waarin het ontstonden voordat ik u vertel over de architectonische gebeurtenissen, vind ik het nuttig om een paar knipogen te geven naar de geschiedenis van het ontstaan van Venetië. 

In 812, met de Vrede van Aken, Constantinopel erkend Karel de Grotetitel van Keizeren kreeg in ruil daarvoor de heerschappij over de lagune van Venetië.

De huidige doge werd afgezet en vervangen door de loyalistische hertog Agnello Partecipazio, die verplaatste de hoofdstad naar Rivoaltohet toekomstige Venetië, en verplaatste de regeringszetel van de Serenissima naar het gebied van het huidige paleisdicht bij de lagune van San Marco.

Vanaf dit moment bewoog de stad zich in de richting van geleidelijke onafhankelijkheid, die wordt geplaatst tussen de 9e en 11e eeuw.

In 820 liet de opvolger van Partecipazio, Justinianus, het lichaam van Sint Marcus overgebracht van Alexandrië naar Venetië, de nieuwe beschermheilige van de stad ter vervanging van de Byzantijnse St. Theodore.

De overdracht van de burgerlijke macht en de overname ervan door de Partecipazio dynastie ging gepaard met intense bouwactiviteitdie doorging in de 9e eeuw.

De dynastie was nauw verbonden met Constantinopel en Agnello I Partecipazio wordt door de bronnen erkend als de bouwerop de waarschijnlijke plek van een Byzantijns fort dat werd geplaatst om de wateren aan de voorkant te controleren, van het "palatium': de oorspronkelijke kern van het Dogenpaleis en het enige echte "paleis" in Venetiëalle anderen namen de naam Ca' aan, d.w.z. huis.

De eerste kern van het paleis

Er is weinig bekend over de vorm en exacte locatie van de oorspronkelijke kern onder Partecipazio.

Jacopo Sansovino, de grootste architect van de Venetiaanse Republiek sinds 1529, verklaarde dat de gebouw stond vlakbij de Ponte della Paglia aan het Canal Granded.w.z. op het punt waar nu de gevel aan zee staat.

De verschijning was die van versterkte architectuurmet een muur en vier hoektorenswaarvan de overblijfselen vandaag de dag nog te zien zijn. Het gebouw huisvestte openbare ambtende paleis van justitie, gevangenissen en appartementen dogalevenals de stallen en wapenkamers.

We weten dat het paleis had al een zekere pracht en praalzoals blijkt uit het verslag van de Venetiaanse kroniekschrijver Sagornino, die schreef hoe keizer Otto de Grote al zijn schoonheden aanschouwde.

Dit was na het gebouw, zwaar beschadigd door brand na een opstandHet werd hersteld en rijkelijk versierd door Doge Pietro Orseolo II, waarschijnlijk gemodelleerd naar het paleis van Diocletianus in Split, en inspireerde de andere Byzantijnse gebouwen die in de stad verrezen, waaronder de Fondaco dei Turchi.

In 1106 werd het opnieuw beschadigd door brandmaar was al voor 1116 gerepareerd.

Het Byzantijnse paleis gebouwd door Doge Ziani

Tussen 1173 en het einde van de eeuw werd het paleis opnieuw vergroot en gerestaureerd door Doge Sebastiano Ziani.

Jacopo Sansovino, met betrekking tot dit eerste grote renovatie in Byzantijnse stijlverklaarde dat "hij vergrootte het aan alle kanten”.

Het is naar deze periode dat de algemene reorganisatie van het San Marcoplein en de eerste bouw van de Rialtobrug data. 

De Byzantijnse interventie was bedoeld om de verschillende magistraturen van Venetië een zetel te geven en valt samen met de eerste grondslagen van de overheid.

De zetel van justitie werd geplaatst aan de kant van het paleis tegenover het San Marcoplein en de regeringszetel aan de kant van het bassin. Het werk omvatte de bouw van de vleugel aan de kant van de Rio del Palazzo (het kanaal dat nu wordt doorkruist door de Brug der Zuchten) en de vergroting van de randgebieden van het gebouw, dat zo een meer open constructie richting de stad.

Van Ziani's paleisdie in 1419 door brand werd verwoest, hebben we geen concrete herinnering anders dan de overblijfselen van een kelder in Istrische steen en visgraat terracotta trottoirs; het lijkt echter het meest waarschijnlijk dat het uiterlijk was zoals dat van de fabrieken gebouwd in de dertiende eeuw, met twee hoektorens, een portiek en een loggia.

Van de laatste kunnen we met zekerheid zeggen dat hij bestaat, omdat documenten die zijn overgeleverd vastleggen dat verraders van de Republiek werden daar opgehangen.

Het gotische paleis

In het eerste jaar van de 14e eeuw de gotische periode van het Dogenpaleis in Venetië begonen als het Byzantijnse paleis samenviel met de stichtingen van de Venetiaanse regering, dan viel het Gotische samen met de eerste vestiging van aristocratisch bestuur.

 In het jaar 1297, onder Doge Pietro Gardenigo de hervorming die bekend staat als de "Serrata del Maggior Consiglio". werd aangenomen, waardoor het ambt van lid van de Grote Raad, de hoogste instelling van de Republiek die verantwoordelijk was voor het kiezen van de doge, erfelijk werd.

De hervorming sloot de arbeidersklassen van het betreden van de regering en ook de aantal senatoren op 586 ledenlater verhoogd tot 1212 in 1340.

De verandering in het karakter van de vergadering bracht veranderingen in de grootte en decoratie van de hal waarin het zich bevond.

In 1301 begon de bouw van de nieuwe zetel van de Grote Raad aan de Rio del Palazzo: dit was de begin van het grote architectonische tijdperk van de gotiek.

De hal, waarvan we vandaag de dag de exacte locatie niet kennen, werd verplaatst naar wat toen werd gebruikt voor de vergadering van de Senaat; extra zalen werden ook toegevoegd, waaronder de kanselarij en de gevangenis bekend als de "Torresella".

Pas dertig jaar na de bouw bleek de zaal te klein en besloten de senatoren een betere te bouwen, waarbij ze speciaal twee procuratoren kozen om de nieuwe locatie te bestuderen.

De werkzaamheden aan de grote haldie je vandaag kunt bewonderen, begon in 1340en werd voltooid in 1365, na enkele tegenslagen, eerst door een pesten later aan de dood van dezelfde architect die toezicht hield op het project, Filippo Calendario, die in 1355 werd opgehangen omdat hij deelnam aan een samenzwering van Doge Marino Faliero. 

Toen het werk aan de architecturale structuur klaar was, Guariento schilderde zijn paradijs op de murenHet monumentale balkon met uitzicht op zee werd gebouwd en de gevel aan de Piazzetta di San Marco werd gerestaureerd in opdracht van Doge Francesco Foscari.

Het aldus voltooide prachtige gebouw, waarvan de nieuwe Raadszaal de kern vormde, kreeg de naam "Palazzo Nuovo," terwijl het Byzantijnse gebouw "Palazzo VecchioDe oudheid van deze laatste paste slecht bij de nieuwe constructie, zozeer zelfs dat bij de Venetianen het idee ontstond om deze af te breken om op het San Marcoplein de pracht van de gevel aan zee te verlengen. 

Het waren echter moeilijke tijden voor de Republiek, die als gevolg van oorlogen, eerst tegen de staat Carrara en later tegen het Koninkrijk Hongarije, in economische moeilijkheden.

Om te voorkomen dat de staatskas wordt verspild, een decreet werd zelfs uitgevaardigd die verhinderde dat de bouw van het nieuwe paleis doorgingen verbood iedereen om zelfs maar een voorstel te doen, op straffe van een boete van 1.000 dukaten.

In 1419 nog een brand beschadigde deel van het paleis en in 1422 stelde de zittende doge, Tomaso Mocenigo - nadat hij de boete van duizend dukaten had meegenomen - de senatoren voor om het te herbouwen. 

Op 3 april 1423 hield de Raad, voorgezeten door de nieuwe doge Francesco Foscari, zijn eerste vergadering in de nieuwe Hal van de Grote Raad, terwijl het jaar daarop de eerste klap werd gegeven aan de sloop van Palazzo Ziani en de gevel aan de Piazzetta werd voortgezet.

Tussen 1439 en 1443 werd er gewerkt aan de bouw van de Porta della Carta, de ere-ingang van het paleis tussen de noordwestelijke hoek en de basiliek van San Marco, werk van Giovanni en Bartolomeo Bon.

De architectonische massa van het bouwwerk, ooit verguld en beschilderd, vertegenwoordigt het laatste meesterwerk van Venetiaanse "bloemrijke" gotiek.

Het Renaissance Paleis

Vanaf 1450 gaf Doge Francesco Foscari opdracht tot werkzaamheden aan de overdekte doorgangdie toegankelijk is vanuit de Porta della Carta en de boog aan de achterkant.

De Foscari Boogeen echte triomfboog in Istrische steen en rood marmer van Verona, is het werk van de gebroeders Bon.

Het paleis had geen tijd om zijn definitieve indeling aan te nemen dat in 1479 maakte een nieuwe brand een restauratie noodzakelijk.

De wederopbouw begon snel en werd toevertrouwd aan de beste architecten van de "Rinascenza": Antonio Ricci creëerde de Scala dei Giganti (in as met de Porta della Carta), later vervangen door Pietro Lombardo toen de eerste vluchtte en een grote som overheidsgeld meenam.

In tegenstelling tot de buitengevels van het paleis, die een uniform uiterlijk hebben, zul je merken dat de de binnenplaats vertoont verschillende stijlen door de vele ingrepen die in de loop van niet minder dan vier eeuwen plaatsvonden, van halverwege de 14e eeuw tot het begin van de 17e eeuw.

De verhoging op de binnenplaats van de senatoren was herontworpen in renaissancestijlZoals je kunt zien aan de drie rijen ronde bogen, de gebeeldhouwde panelen en banden.

In 1505 werd de Chiesetta di San Nicolò, door Giorgio Spavento, werd gebouwd om de binnenplaats aan de noordkant af te sluiten.

Uiteindelijk gaf de zittende doge Lorenzo Priuli in 1556, als voortzetting van de Scala dei Giganti, Jacopo Sansovino de opdracht om een ontwerp te maken voor de Scala dei Giganti. trappenhuis dat leidt naar zijn appartementen en institutionele kamersde zogenaamde "Gouden trap“.

De naam is te danken aan de kostbaarheid van de stucwerk bedekt met bladgoud met frescopanelen die het gewelf van de trap versieren.

Het werk werd voltooid in de tweede helft van de 16e eeuw.maar het paleis bleef niet lang intact en werd gereduceerd tot een schelp die zwart zag van de vlammen in de verwoestende brand die de aanpassingen aan de binnenkant verwoestte in 1574de kostbare schilderijen in de grote raadszaal en die met uitzicht op de zee en de Rio. De genadeslag werd geleverd door een tweede brand die uitbrak in 1577.

Het paleis kwam hierdoor zo in opspraak dat het debat ontstond, Het paleis afbreken of restaureren?

Het dilemma oplossen alle kunstenaars van Venetië werden opgeroepen om hun mening schriftelijk te geven.

Onder de architecten die werden opgeroepen om hun mening te geven was de beroemde Andrea Palladiodie voorstander was van afbraak en heropbouw vanaf nul, terwijl voorstanders van restauratie onder andere de letterkundige Francesco Sansovino en de architect Giovanni Antonio Rusconi waren.

Het werd gelukkig besloten voor zijn behoudDe enige grote verandering is de verplaatsing van de gevangenissengenaamd "Piombi," gelegen op de bovenste verdieping van het paleis, die werden verplaatst naar een ander gebouw tegenover de Rio di Palazzo.

De zeventiende eeuw en de barokke toevoegingen

De nieuwe gevangenissen maakten de bouw van de Brug der Zuchten door Antonio ContinDe beroemde naam die eraan gegeven werd, dateert uit de periode van Romantiek en zinspeelt op de gekwelde gedachten die de geesten van de veroordeelden teisterden die, zodra ze de brug over waren, afstand zouden doen van hun vrijheid.

De verhuizing van de gevangenissen maakte ruimte vrij op de begane grond van het gebouw en maakte het mogelijk om te beginnen met de bouw van de gevangenis. renovatie van de binnenplaats van het gebouw.

In het gebied van het gerechtsgebouw werd een portiek gebouwd in renaissancestijl (vergelijkbaar met het tegenoverliggende portiek), en een gevel met marmeren bogen werd gebouwd vanaf 1602 aan de noordkant van de binnenplaats, met daarboven de toren, het werk van Bartolomeo Manopola, gebouwd tussen 1608 en 1615.

De klok bovenop is het werk van de Duitse horlogemaker Johan Slim, die het in 1614 maakte met een mechanisme van gewichten dat terechtkwam in de funderingen van het paleistot de water van een onderliggend kanaal dat vroeger bedekt was.

De achttiende eeuw

In de 18e eeuw onderging het paleis geen bijzondere transformaties: de "Scala dei Giganti"werd gerestaureerd en vijf scherpe ramen aan de zuid- en westkant van de binnenplaats werden in 1752 vervangen.

In deze jaren was het paleis vaak de hoofdrolspeler in stedelijke voorstellingen van het nieuwe artistieke genre van de eeuw, de picturale stroming van het "Vedutismo", waarvan de belangrijkste Venetiaanse exponenten waren Antonio Canal bekend als Canaletto en Francesco Guardi.

De val van de Republiek en de 19e-eeuwse restauraties

In 1797 kwam de vergadering van de Maggior Consiglio voor de laatste keer bijeen.

De Republiek Venetië valt onder de opmars van Franse troepen. Het jaar daarop was het de beurt aan de Oostenrijks legerdie de stad zou bezetten tot 1805, toen met het Verdrag van Straatsburg de Venetiaanse provincie terugkeerde naar het Frankrijk van Napoleon, die kort daarvoor keizer was geworden.

Gedurende deze jaren zou het paleis gebruikt als administratief hoofdkwartier door het nieuwe Franse rijkdie vanaf 1811 de Nationale Bibliotheek Marciana daarheen verhuisd.

Na de Franse en Oostenrijkse overheersing, werd Veneto in 1866 bij het Koninkrijk Italië gevoegd. 

Hoewel het gebouw door de eeuwen heen altijd een open bouwplaats was geweest, werd het in de jaren na de annexatie begon ernstige statische problemen te vertonen.

Het waren vooral de twee hoofdonderdelen van het gebouwnaar de pier en naar de Piazzetta, die structurele gebreken vertoonden. 

De loggia's hadden veel dwars- en trekstangen ontbreken of zijn gebrokenterwijl de stenen delen van de bogen werden aangetast door kieren en barstenVooral in de kapitelen, schachten, kroonlijsten en vierlobbige blokken.

Er waren ontkoppelingen en uitsteeksels in het metselwerk en stenen elementen, en de randen, aangebracht om kolombreuken te bevatten, waren geoxideerd als gevolg van zoute lucht en vochtigheid.

Het paleis huisvestte in die jaren verschillende kantoren en functies die zijn veiligheid met betrekking tot de risico op brand en die naar elders werden verplaatst, waaronder het kwartier van de Militaire Politie, de Mercantilbeurs, de Handelsbeurs, de Grote Wacht, de Brandwacht, de Mercantilrechtbank, de Kamer van Koophandel en de pakhuizen. Op de verdieping van de loggia: de Bibliotheek Marciana (overgebracht in 1904), de woning van de Bibliothecaris, de woning van de Bewaarder en Conservator van het Paleis, de mineralogische collectie van het Istituto Veneto di Scienze Lettere ed Arti. 

De interventie zou worden geleid door Eng. Annibale Forcellini, die voorstelde om een conservatieve statische restauratie uitvoeren waarvan het doel geen restauratie- of integratiewerkzaamheden veronderstelde. Tijdens de werkzaamheden zouden er echter veel vervangingen en toevoegingen van stenen elementen en houten balken en een groot aantal kapitelen van de loggia's die nu bewaard worden in het Museo dell'Opera.

De gewelven van de portiek en de zolder van de loggia werden herbouwden de houten frames boven de loggia's werden gedeeltelijk vervangen aan de zuid- en westgevels. 

Het werk, dat begon in 1876, richtte zich op de onderste en bovenste loggia's van de hoofdgevels en betrokken de introductie van een nieuw trekstangsysteemanders en efficiënter dan de bestaande, en in de restauratie van de stenen elementen.

Ander statisch werk werd ook aangepakt tijdens de bouw bij de Paper Door en de loggia's die uitkijken op de binnenplaats.

Van de twintigste eeuw tot nu

In 1923 vertrouwde de staat het beheer van het paleis toe aan de stad Venetië.dat als museum werd opengesteld voor het publiek. 

Tegenwoordig geeft de gotische loggia op de tweede verdieping van het paleis toegang tot talloze kamers, waaronder de kantoren van de Soprintendenza per i Beni Architettonici e Paesaggistici di Venezia e Lagunaterwijl de Renaissance loggia wordt overzien door de bestuur en kantoren van de Fondazione dei Musei Civici di Veneziade entiteit waarvan het paleis sinds 1996 deel uitmaakt.

Veelgestelde vragen

Wat was het doel van het Dogenpaleis in Venetië?

De functie van het gebouw was om de representatieve kamers van het stadsbestuur, de zetel van het gerechtsgebouw en de appartementen van het staatshoofd te huisvesten van de Republiek Venetië, namelijk de doge.

Waar is het Dogenpaleis beroemd om?

Het paleis dankt zijn belang aan zijn architectuurdat een van de mooiste voorbeelden is van Venetiaans Gotisch architectuur, de rijkdom van artistiek erfgoed die het in zich draagt, en aan de historische en symbolische waarde het gebouw bezit; in feite herbergde het de belangrijkste vertegenwoordigende instanties van de Republiek Venetië en de appartementen van de doge.

Wie woonde er in het Dogenpaleis in Venetië?

Het paleis was de residentie van de doge. Zodra hij was gekozen, moest het staatshoofd "verhuizen" naar de voor hem gereserveerde appartementen: ongeveer 20 kamers, een privékapel en een bibliotheek.

Wat zit er in het Dogenpaleis in Venetië?

Binnen in het paleis kun je, naast de kamers van de belangrijkste bestuursorganen van de Republiek Venetië, een rijk artistiek en sculpturaal erfgoed eeuwenlang in opdracht gegeven en verzameld door de doges. De beroemdste zijn Tintoretto's "Il Paradiso", Vittore Carpaccio's "Leone Marciano".en Jacopo Sansovino's beelden van Mars en Neptunus.

Conclusies

Hier zijn we aan het einde van deze lang artikel over de geschiedenis van het Dogenpaleis in Venetiëwaarin ik vertelde over de zeer unieke architectuur die de cultuur weerspiegelt van een republiek die tot de meest geavanceerde staten van Europa behoorde, en dat met zijn binnenplaatsen, meerdere loggia's, en de verfijning van de ingerichte kamers blijft reizigers van over de hele wereld fascineren.

Als je twijfels of andere vragen hebt, laat hieronder een reactie achterbeantwoord ik ze graag!