Het Dogenpaleis in Venetië: 12 interessante feiten die je (misschien) niet wist

Het Dogenpaleis in Venetië is het tweede meest bezochte attractie in Venetië na de San Marco Basiliek, en een van de beroemdste ter wereld. Naast de beroemdste kunstwerken hebben de 2 miljoen bezoekers nog veel meer te ontdekken over deze unieke betoverende plek.

Dit zijn de Geheimen en curiosa van het Dogenpaleis in Venetië.

Feiten en curiosa over het Dogenpaleis in Venetië

Het werd verwoest door verschillende branden (en daarna herbouwd)

In 1483 werd de grachtzijde van het paleis verwoest door een brand.waaronder de Dogeflats. In die tijd introduceerde Antonio Rizzo elementen van de nieuwe renaissancestijl in het gebouw. De restauratie- en reconstructiewerkzaamheden waren voltooid in 1510, toen Pietro Lombardo de plaats van Rizzo innam. Deze nieuwe architect begon met het ontwerp van de gevel en de bouw van de Reuzentrap op de binnenplaats.

In diezelfde jaren maakte Jacopo Sansovino twee imposante marmeren beelden van Mars en Neptunus, die boven aan de Reuzentrap werden geplaatst. In 1574 brak er opnieuw brand uiten veroorzaakte vooral schade aan het houten meubilair, zonder ernstige structurele schade aan te richten.

Het jaar 1577 bracht echter nog een ramp met zich mee: een verwoestende brand trof de Onderzoekszaal en de Grote Raadszaal, waardoor artistieke meesterwerken van meesters als Gentile da Fabriano, Pisanello, Alvise Vivarini, Carpaccio, Bellini, Pordenone en Titiaan verloren gingen.

Ondanks de tegenslagen, in 1580 was het mogelijk om het gebied zijn oorspronkelijke kenmerken terug te gevenwaardoor de integriteit en intrinsieke schoonheid van het Dogenpaleis behouden blijft.

Er is een kamer die de kwelkamer heet

De Kamer van kwellingeen plaats die angst inboezemde in de harten van de beschuldigden, vertegenwoordigde een sfeer van terreur en onderdrukking.

Voordat ze aan de beurt waren voor ondervraging, de gevangenen werden gedwongen om in totale duisternis te wachten. Toen ze in de duisternis werden gedompeld, weerklonk het gebrul van pijnlijk geschreeuw door de lucht, ook al werd dat geschreeuw in werkelijkheid gesimuleerd door betaalde acteurs, een truc die was ontworpen om de angst die werd ingeademd te versterken.

In deze benauwde omgeving vonden de verhoren plaats. Tijdens deze sessies werden de criminelen onderworpen aan een extreem pijnlijke procedure: achter hun rug gebonden, werden ze aan hun armen getrokken met behulp van een touw. Deze onnatuurlijk verkrampte houding bracht gevoelens van intense kwelling en lijden over. Het doel van deze marteling was om het verkrijgen van een bekentenis met betrekking tot de vermeende misdaad gepleegd door de gedetineerde.

De praktijk van het martelen ging door meedogenloos totdat de gevangene bezweek onder de drukHij bekende de misdaad om een einde te maken aan de ondraaglijke pijn.

Deze obscure blik in de geschiedenis van het Dogenpaleis getuigt van de wrede methoden die werden gebruikt bij ondervragingen en het rechtssysteem van die tijden geeft een aangrijpend beeld van de ontberingen waarmee gevangenen in die tijd te maken hadden.

De kwelkamer kan worden bezocht tijdens de Geheime rondleiding door het Dogenpaleis in Venetië.

De Doge woonde in een nogal kleine kamer

Tot de 17e eeuw, de kamers bestemd voor de residentie van de Doge werden gekenmerkt door hun relatief klein formaatVaak kleiner dan de Doge gewend was in zijn privéleven.

Deze keuze was opzettelijk, gericht op het bagatelliseren van de 'grootsheid' van de Doge en benadrukte het primaat van de Venetiaanse Republiek boven zijn individuele rol.

De kamers zijn ontworpen om de boodschap overbrengen dat de Doge in de eerste plaats de Republiek Venetië moest dienenHij stelde het collectieve belang boven zijn persoonlijke behoeften. Deze architectonische opstelling was een constante herinnering aan zijn plicht tot leiderschap en verantwoordelijkheid voor de staat.

Wanneer een nieuwe Doge zijn ambt aanvaardde, was het gebruikelijk dat hij zijn meubels en persoonlijke spullen meenemen uit zijn privéwoning. Deze persoonlijke voorwerpen definieerden zijn privédimensie binnen een institutionele omgeving.

Op de dood van de Doge, dergelijke meubels werden verwijderd door zijn naaste familieledenDit maakte de weg vrij voor zijn opvolger om zijn persoonlijke spullen mee te nemen en een omgeving op maat te maken voor zijn regeerperiode.

Deze praktijk benadrukte niet alleen het belang van individualiteit binnen een collectieve politieke context, maar ook de continue overgang van leiderschap binnen het instituut van de Doge en het voortbestaan van de Venetiaanse Republiek door de eeuwen heen.

Het heeft veel 'imitaties' over de hele wereld

Er zijn talloze gebouwen die hebben geprobeerd om de architecturale stijl van het Dogenpaleis nabootsenVooral in het Verenigd Koninkrijk. Opmerkelijke voorbeelden zijn de Wedgwood Instituut in Burslem, Templeton's tapijtfabriek in Glasgowde Wolbeurs in Bradford en de Schotse Nationale Portretgalerij in Edinburgh.

Geïnspireerd door de esthetiek en elegantie van de Venetiaanse architectuur, probeerden deze gebouwen de essentie van het Dogenpaleis vastleggen en zijn culturele en historische betekenis. Door middel van architecturale details en decoratieve motieven creëerden ze een weerspiegeling van het majestueuze Venetiaanse paleis in verschillende geografische en culturele contexten.

Zelfs de wereldberoemde Brug der Zuchten is geïmiteerd: we vinden twee imitatievoorbeelden in Cambridge en OxfordVerenigd Koninkrijk, en één in LimaPeru.

De legende van de Brug der Zuchten in Venetië

Hoewel de Brug der Zuchten oorspronkelijk werd geassocieerd met de trieste functie van doorgang voor gevangenen op weg naar hun gevangeniseen legende in Venetië heeft er een symbool van romantiek.

Volgens deze legende, als twee geliefden een kus uitwisselen onder de brug terwijl de klokkentoren van San Marco zijn klokken luidt, zullen ze de eeuwige liefde winnen. Dit heeft de Brug der Zuchten tot de plek bij uitstek gemaakt voor verliefde harten, aangetrokken door deze romantische belofte.

Veel toeristen fotograferen en bezoeken dit pittoreske hoekje van Venetië aan boord van traditionele gondelsZe probeerden de magische en romantische sfeer van de brug vast te leggen.

Zijn roem als de brug van geliefden heeft het zelfs gemaakt de ster van romantische films zoals 'The Bridge of Sighs' geregisseerd door Mario Bonnard en 'A Little Romance' met Laurence Olivier en Diane Lane in de hoofdrollen.

Als ook jij de eeuwige liefde met je partner wilt symboliseren, kun je een privé-gondeltocht onder de Brug der Zuchten boeken. Het zal een romantische ervaring waar je jezelf kunt onderdompelen in de romantische sfeer van deze Venetiaanse legende.

De Hal van de Grote Raad is immens

De beroemde zaal van de Grote Raad, bij 53 meter lang bij 25 meter breedmeer dan 2.000 mensen en beslaat bijna de hele vleugel van het paleis tegenover het bekken van San Marco.

Deze ongelooflijke afmetingen maken het terecht de grootste kamer in het Dogenpaleis in Venetië.

Omringd door buitengewone kunstwerken diende deze kamer als de plaats waar de Senaat beraadslaagde. In deze ruimte, overeenkomsten waren bereikt over financiële en andere zaken van openbaar belang, waaronder gevangene zinnen.

Een van de uitzonderlijke kunstwerken in het Dogenpaleis die je in deze kamer kunt bewonderen is 'Il Paradiso (Paradijs) van Tintoretto. Dit schilderij is een van de grootste voorbeelden van olieverfschilderijen op doek in de geschiedenis. Het toont een hemelse visie op aardeen er wordt gezegd dat het doel ervan is de raad beïnvloeden in zijn cruciale beslissingen.

Het werk, met zijn grootsheid en visuele kracht, was bedoeld als een middel om de raad te begeleiden bij het nemen van doordachte en passende beslissingen. De grootsheid van het schilderij diende als een constante herinnering aan de verantwoordelijkheid en het belang van de keuzes die in deze kamer werden gemaakt en benadrukte de onderlinge verbinding tussen kunst en politieke besluitvorming binnen het Dogenpaleis.

In de Hal van de Grote Raad hangt een schilderij van een verrader

Onder het plafond van de Grote Raadszaal vind je een fries van Tintoretto met portretten van de eerste zesenzeventig doges van Venetiëvan 804 tot 1556. In deze voorstelling houdt elke doge een rol vast waarop de belangrijkste werken staan die tijdens zijn dogaat werden uitgevoerd.

Onder de portretten valt er misschien één op die opvalt door zijn zwarte drap: het is Marino Falierode doge die in 1355 het volgende ondernam een poging tot staatsgreep en werd ter dood veroordeeld door onthoofding.

Op de draperie staat de inscriptie HIC EST LOCUS MARINI FALETRO DECAPITATI PRO CRIMINUS'. (Dit is de plek waar Marino Faliero werd onthoofd voor zijn misdaden).

Dit deel van het fries is een eerbetoon aan een obscuur en belangrijk moment in de Venetiaanse geschiedenisbenadrukt het belang van het onthouden van zelfs de minder glorieuze gebeurtenissen als een integraal onderdeel van de geschiedenis van Venetië. De aanwezigheid van Marino Faliero onder de afgebeelde doges, met zijn zwarte gordijn en inscriptie, biedt een visuele momentopname van een episode die de geschiedenis van de stad diep heeft getekend.

Er was een blinde Doge

Het is interessant om te zien hoe bepaalde historische dynamieken weerspiegeld kunnen worden in de moderne politiek van een stad als Venetië. Enrico Dandoloeen van de doges, die ook de bijzondere eigenschap had van blind zijnregeerde in een periode van grote veranderingen en cruciale beslissingen.

Dandolo's beslissing om buitenlanders uitzetten die minder dan twee jaar in Venetië woondenmaar om degenen die al langer in de stad woonden te laten blijven, kunnen verschillende factoren hebben meegespeeld.

Deze daad kan een poging zijn geweest om de bevolking stabiliserenZo werden te snelle immigrantenstromen vermeden die de middelen van de stad onder druk hadden kunnen zetten. Of het had een strategie om economische stabiliteit te stimulerenDegenen die al langer in Venetië woonden, hadden mogelijk een positievere economische impact op de gemeenschap.

In de huidige context is het Venetiaanse beleid gericht op het beheer van de toestroom van toeristen door maatregelen zoals de stadstoegangsbelasting kan voortkomen uit een soortgelijke logica. De overheid kan gemotiveerd zijn om het toerisme reguleren om de economische en sociale impact van bezoekers in evenwicht te brengenWe proberen ervoor te zorgen dat de toeristenstroom duurzame en blijvende voordelen oplevert voor de stad in plaats van slechts tijdelijke of negatieve gevolgen.

De geschiedenis biedt vaak interessante inzichten in de uitdagingen en keuzes waar steden in het heden voor staan, en het geval van Venetië is een voorbeeld van hoe historische beslissingen nog steeds kunnen doorwerken in de huidige debatten en het huidige beleid.

Het was gebouwd als fort (en niet als paleis)

Het Dogenpaleis, aanvankelijk niet bedoeld als residentie van de Doges noch als zetel van de regeringzag het licht tussen de 10e en 11e eeuw als een versterkt centrum. Dit fort had een hoofdtoren en andere torens op de hoeken, die de essentie van de Venetiaanse gotiek belichamen.

Later, in de 12e eeuw, Doge Sebastiano Ziani veranderde dit fort in een verfijnd paleis. In de loop der jaren breidden latere heersers de structuur verder uit, waardoor het huidige Dogenpaleis ontstond.

De verschillende delen van het paleis werden voor verschillende doeleinden gebruikt: openbare kantoren, rechtszalen, gevangenissen, de residentie van de Doge, stallen, arsenaal en andere faciliteiten. Elk deel vertelt een uniek verhaal over het leven en bestuur in deze buitengewone locatie, en getuigt van de complexiteit en het belang van de functie ervan in het historische weefsel van Venetië.

Elk hoogreliëf op zuilen en kapitelen vertelt een verhaal

Het Dogenpaleis is prachtig versierd met zuilen en kapitelen die verhalen vertelden en allegorieënontworpen om volledig gewaardeerd te worden door de mensen van die tijd. Deze gebeeldhouwde reliëfs kunnen worden beschouwd als een soort visueel heldendicht, waarin mannen, vrouwen, dieren, planten, dierenriemtekens, mythen, symbolen, ondeugden en deugden door middel van kunst tot leven kwamen.

In een tijd waarin geletterdheid was het voorrecht van de hogere klassenbleek de visuele weergave van verhalen de meest effectieve manier om krachtige ideeën over te brengen aan een groot publiek. De complexe verhalen die in de details van zuilen en kapitelen werden gekerfd, werden een soort van gedeelde taal waardoor mensen toegang kregen tot culturele sagen en emblemen zonder te hoeven lezen.

Enkele voorbeelden?

De beroemdste is ongetwijfeld de afbeelding van Dronken Noach door Filippo Calendario.

Dit reliëf toont de moment van Noachs dronkenschap, een bijbelse episode die vertelt hoe een van de zonen van Noach, toen hij zijn vader dronken, naakt en wanordelijk zag, niet aarzelde om zijn onbetamelijke staat aan zijn broers te onthullen.

Dit gebrek aan respect voor hun vader werd later opgelost door zijn andere zonen, die rende om hem te bedekken met een mantelHij draaide zich om om te voorkomen dat hij zijn naaktheid zou zien. De onderliggende bericht is om diegenen met de macht om te oordelen eraan herinneren van het belang van het temperen van strengheid met barmhartigheid.

Een ander zeer representatief hoogreliëf toont de Oordeel van Salomo.

Deze bijbelse episode vertelt het verhaal van twee prostituees die samenwoonden en elk een pasgeboren kind hadden; een van de kinderen stierf. De twee vrouwen verschijnen dus voor koning Salomo, ieder die het moederschap van het overlevende kind claimt.

De koning, geconfronteerd met deze situatie, besluit de zaak te regelen door hen te bevelen om breng een zwaard om het kind in tweeën te delen. De natuurlijke moeder van het kind, getroffen door het vooruitzicht haar eigen kind verminkt te zien worden, smeekt de koning het kind aan de andere vrouw te gevenen onthult haar ware moederschap. De tweede vrouw, die ermee had ingestemd het kind te delen, wordt zo onthuld als degene die authentieke moederlijke gehechtheid mist.

Deze hoogreliëfs vertellen verhalen van rechtvaardige en wijze beslissingenHet kanaliseren van concepten van eerlijkheid en onderscheidingsvermogen die door de geschiedenis heen zijn belichaamd en nog steeds relevant zijn in het hedendaagse begrip van rechtvaardigheid.

Casanova wist te ontsnappen uit de gevangenissen van het Dogenpaleis

In juli 1755, de beroemde avonturier en ladies' man Giacomo Casanovawas op dertigjarige leeftijd gearresteerd en opgesloten in de Piombi gevangenisgevestigd op de zolder van het Dogenpaleis in Venetië. Beschreven als een lange, atletische man met een warme, diepe stem, Casanova is bedreven in gokken en salons. Hij is een atheïst, non-conformist en een vrije denker. Daarnaast is hij een ervaren avonturier met veel middelen.

De Piombi waren kleine kamers volledig met houten panelen. Casanova's celboven de Hal van de Drie Staatsinquisiteurs, had een laag plafond die hem dwong om gebogen te staan en een grote balk had die het dakraam aan het zicht onttrok, waardoor het gebruik van lampen onmogelijk was vanwege de angst voor brand. De cellen waren extreem koud in de winter en erg heet in de zomer, waarbij het loden dak bijdroeg aan deze extreme omstandigheden.

Casanova deelde zijn cel met ratten en vlooienen hoewel het meubilair spartaans was, mocht hij meubilair van thuis meenemen, waaronder een fauteuil en boeken om de tijd door te brengen. Zijn cel bevond zich recht boven de hal van de drie staatinquisiteursgenaamd de Rode en de Zwarte, die verantwoordelijk waren voor gerechtelijke beslissingen. Casanova, wiens doel het was om vanaf het begin te ontsnappen, begint een gat te graven in de houten vloer om zich in de kamer van de inquisiteurs te laten zakken.

Als zijn opgraving bijna klaar is, wordt hij overgeplaatst naar een comfortabelere cel. Hier ontmoet hij Vader Balbi, een andere gevangene, en samen plannen ze hun ontsnapping vanaf de daken. Casanova verbergt een ijzeren spijker in een Bijbel en met een ingenieuze list slaagt hij erin deze via een gevangenbewaarder bij Vader Balbi te krijgen.

Na acht dagen slagen ze er allebei in om ontsnappingsgaten te boren en, in de nacht van 1 novemberontsnappen. Na wat moeilijkheden slaagt Casanova erin om uit een raam te klimmen. Hij wordt aangezien voor een magistraat en krijgt hulp om te ontsnappen. Hij bereikt Mestre en vervolgens Bolzano en vertelt over zijn gedurfde ontsnapping uit de Piombi van het Dogenpaleis in Venetië in tekenkamers in heel Europa voor de komende jaren.

Het Dogenpaleis werd gereproduceerd in het videospel Assassin's Creed II

Het videospel Assassin's Creed II speelt zich af in Italië ten tijde van de Renaissance, in de steden Venetië, Rome, Florence en andere kleinere steden in Toscane.

Een van de belangrijkste locaties is de Dogenpaleiswaartoe de hoofdpersoon toegang moet krijgen in sequentie nummer 8.

Hiervoor moet hij over de gevel van het gebouw klimmen, over pilaren lopen, springen en over grote ramen klimmen.

In het videospel is het ook mogelijk om de kamer binnengaan waar Doge Mocenigo schaakte met Charles (het is nog steeds mogelijk om het schaakbord in de kamer te zien).

Conclusies

Hier zijn we aan het einde van dit artikel over curiosa over het Dogenpaleis in Venetië.

Als je de gevangenissen waaruit Casanova ontsnapte, de Brug der Geliefdende Doge's flatsen de gevel waar de hoofdpersoon van de videogame Assassin's Creed vanaf klimt, kun je een rondleiding door het paleis door hier te klikken.

Als je twijfels, vragen of andere curiosa van het Dogenpaleis wilt voorstellen, laat hieronder een reactie achter en ik zal je met plezier antwoorden.

Fotocredits:

• Giacomo Casanova: Foto door Kos via Wikimedia
• Enrico Dandolo: Foto doori Adel van Europa via Wikimedia
• Marino Faliero e il drappo nero: Foto door Falcodigiada via Wikimedia
• Noè Ubriaco: Foto door alessandro su Flickr
• Giudizio di Salomone: Foto door Giovanni Dall'Orto via Wikimedia
• Incendio Palazzo Ducale: Foto door Sailko via Wikimedia
• Assassin's Creed: Foto door cea + via Flickr